Deze week begon voor mij erg heftig.

Ik stond vandaag met een heel naar onderbuikgevoel op. Vandaag moest ik werken in het ziekenhuis en het was mijn beurt om op de kinderafdeling en mannen afdeling te staan. Rond 9 uur deden we een ronde langs alle patienten waarbij ik een meisje van 1 jaar tegenkwam. Het was nog niet bekend wat voor ziekte beeld ze had , maar je zag dat ze een ontzettend snelle oppervlakkige ademhaling had. We waren het erovereens dat er een arts bij moest komen. We waren 5 minuten terug toen de moeder met het levenloze kind aankwam rennen. Sorry voor de gevoelige lezers , maar er kwam bloed uit mond en neus. De verpleegkundige stonden geshockt te kijken en kwamen niet gelijk in actie. Daarop ben ik gelijk gaan reanimeren waardoor de rest ook ging handelen. Na 15 minuten reanimeren en alles uit de kast te hebben getrokken heeft de arts geconstateerd dat het meisje niet meer te redden was en is overleden. Ik was hier zo emotioneel onder dat ik naar buiten ben gelopen en heel hard ben gaan huilen. Ik kon niet geloven dat zo ongelovelijk jong meisje onder mijn handen was gestorven. Ik ben naar haar moeder gelopen en heb haar getroost , gezegd dat ik alles heb gedaan wat ik kon en het me zo erg spijt.. daarna hebben we samen kunnen bidden. Ik hoop dat ik hiermee iets troost heb kunnen meegeven.

De verpleegkundige hier zijn er normaal onder en gaan door waarmee ze bezig waren. Een vrouwelijke verpleegkundige lachte erzelfs om dat ik had gehuild. Toen kon ik mijn woede niet meer inhouden en heb ik gevraagd wat er zo grappig was dat er een kind gestorven was. Hier kon ze geen antwoord op geven. Voor hun is het normaal , voor mij is het een van de ergste dingen die ik heb meegemaakt als verpleegkundige.

Wel merkte ik direct na dit alles dat ik meer verantwoordelijkheid kreeg, ik mocht meer verpleegkundige handelingen uitvoeren en het leek alsof de verpleegkundige mij meer vertrouwde.

Toch vieren ze het hier zo mooi als er iemand is overleden.. dit duurt ongeveer 4 dagen. Iedereen word uitgenodigd, mensen zingen en dansen en maken muziek , iedereen kan afscheid nemen en ze bidden veel. Hier word namelijk het leven gevierd van de personen die zijn overleden ipv het verlies. Iedereen is er voor elkaar , en ze helpen elkaar erdoorheen. Een funeral is het enige moment waarop is toegestaan dat iemand huilt... hier zie je dan ook veel mensen huilen . Ik ben dan ook van mening dat mensen op zulke momenten al hun emoties eruit gooien die ze een periode hebben opgekropt.

Gelukkig heb ik nog een nederlandse verpleegkundige student bij me die mijn emoties wel begrijpt en mij steunt. Ik hoop door deze gebeurtenis op te schrijven ik het een plekje kan geven wat er is gebeurd. Daarnaast zal ik een kaarsje voor het meisje branden en voor haar familie. Ik hoop dat hun de kracht kunnen vinden om dit verschrikkelijke verlies te kunnen verwerken en ik hoop dat het meisje de mooiste ster aan de hemel word.