Babys, kindjes en ondervoeding.

Afgelopen week heb ik in een communitie gewerkt waar vooral baby's en kindjes komen voor hun vaccinaties,voorlichtingen over ziektes en hygiene. Ook word het gewicht bekeken en word er een meting gedaan om te kijken of iemand ondervoed is.

In deze communitie heeft een arts de leiding die ook uit europa komt , leuk en fijn dat ik daar samen mee kon brainstormen en over verschillen kon praten.

Tijdens een dag waren alle vrouwen in de communitie opgeroepen om met hun kind langs te komen meer dan 70 kinderen die wij die dag gewogen,gescreend en gevaccineerd hebben.

Een aantal zijn daarna doorgestuurd omdat zij ondervoed waren . Ze hebben hier een programma opgezet waarbij ze ondervoeden kinderen bijvoeden. Hiermee word ook een appetite test gedaan. De meeste kinderen schrokken dan de zakjes voeding naar binnen. Een kindje was zo ondervoed dat hij met zijn 3 jaar nog geen kracht had om te lopen. Eind van deze week hebben wij samen gelukkig ervoor kunnen zorgen dat hij zijn eerste stapjes heeft gezet.

Communitywork en zwangerschappen.

Hallo allemaal,

Al een paar weken dat ik nu in Donkorkrom verblijf en waar ik tot nu toe in verschillende communities heb gewerkt.

Mijn dagen beginnen met ritjes op de motor , 40 minuten rijden op zandwegen met veel heuvels en stenen/rotsen door de jungle heen die ik moet overwinnen om bij mijn werkplek te komen.

Wat ik daar tegen kom zijn voornamelijk zwangere vrouwen, of eigenlijk meisjes...

De eerste kwam ik tegen toen ik op homevisite ging. In een hutje was een vrouw van 46 bevallen van haar 9e kind. Dit was inmiddels 4 dagen geleden. Het babytje dronk helaas niet goed bij haar moeder dus we hebben de moeder geleerd hoe je het best borstvoeding kan geven en hoe je de baby kan aanleggen. Ook hebben wel laten zien hoe je melk kan kolven. Ik blijf mijzelf erover verbazen hoe moeders in hun hutjes kunnen willen en durven te bevallen en hoe ze dat kunnen doen zonder midwife of midhusband...

Ook kwamen er bij mij 2 zwangere meisjes binnen, een van 17 en 1 van 18 jaar. Toen ik de intake deed kwam ik er achter dat zij zwanger waren van dezelfde man.. geen probleem hier want de man trouwt gewoon met beide , iets wat wij niet kunnen voorstellen.

Na de intake heb ik de vitale functies gemeten. Ook doe je standaard een hepatites b test, hiv test, hb test, malaria test en syfilis test.

Hier kwam bij beide meiden uit dat ze malaria hadden waarvoor wij ze vervolgens medicatie voor hebben gegeven en een muskietennet. Malaria is opzich namelijk al erg gevaarlijk maar zeker als je zwanger bent. Dit kan ook voor miskramen zorgen.

Als laatst hebben we de meiden meegenomen om een echo te maken hierop was te zien dat de een 20 weken en 2 dagen zwanger was en de ander 19 weken en 5 dagen zwanger was. Beide zijn dus in dezelfde week bezwangerd door de dezelfde man.

Voor mij moeilijk te accepteren maar voor hun normaal, ze gingen goed met elkaar om en behandelde elkaar als vriendinnen. Toch knap dat je dat kan.

Tienerzwangerschappen zijn hier wel een groot probleem de gemiddelde zwangere vrouw is hier niet ouder dan 24 jaar..

Daarbij vertelde onze begeleidster dat hier ook veel zelfstandig geaborteerd word wat vreselijk is! Ze slikken pil combinaties of een goedje van kruiden waardoor het kind geaborteerd word maar vaak ook zo giftig is dat ze hier zelf ook aan overlijden. Een hoop verbetering te halen door voor te lichten over anticonceptie en het gebruik van een condoom.

Dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan, omdat vaak mensen hier zo ontzettend arm zijn en al blij zijn als iemand hen 10 sedi geeft, omgerekend in euros is dat 2,50... gaan meiden al gauw overstag om seks te hebben , de man heeft tenslotte iets goeds gedaan door hen geld te geven. Natuurlijk is dit niet in alle gevallen zo maar helaas komt het wel voor.

Vrouwen worden dan of achtergelaten of zijn verplicht om te trouwen. In sommige gevallen blijft de man gelukkig wel bij de vrouw voor support.

Ook geven van anticonceptie is niet risico loos. Vaak komen de echtgenote verhaal halen waarom jij als verpleegkundige dat hebt gegeven omdat de man de vrouw wilt bezwangeren.

Onwerkelijk maar waar lastige situatie en moeilijk om te zien wat armoede, cultuur en verschil tussen man en vrouw effect kan hebben voor de rest van je leven.

Gelukkig doen de verpleegkundige hierin ontzettend goed werk, ze helpen lichten vrouwen voor en geven hen een veillige omgeving wanneer een man niet goed voor hen is. Super fijn om te zien dat er word beseft dat dit eigenlijk niet normaal is en dat er stapje voor stapje aan word gewerkt om dit alles beter te maken..

Tenslotte helpen alle kleine beetjes en stapjes en zijn wij zelf ook ooit zo begonnen. Blij en vereerd dat ik deel mag uitmaken van deze kleine stapjes voor een beter leven van moeder en kind

Uitjes die we hebben gemaakt.

We hebben in de weekenden wat tijd voor onszelf die wij mogen besteden waarop we besloten naar de watervallen te gaan.

Daar kwamen we aan in ons hotel een bed en een heerlijk koud werkende douche maakte ons ontzettend gelukkig!

Toen we de menu kaart zagen waren we nog vrolijker omdat er europees eten opstond en wijn. Na ons buikje vol gegeten te hebben zijn we naar bed gegaan om ons voor te bereiden op de hike die we die volgende ochtend tegemoet zouden gaan. Er was ons namelijk aan geraden om de hike te gaan doen omdat die zo mooi was en we dan ook de bovenste waterval konden zien.

De natuur was dan ook prachtog en het uitzicht geweldig. Na 3 uur hiken, rotsen op klimmen en ons van rotsen af te laten vallen waren we er dan eindelijk. Onder de modder en schaafplekken bezweet en wel. Het leek wel of we maanden in de jungle hadden moeten overleven zo zagen we eruit. En zo voelde we ons ook! Die hike is de meest moeilijke, vreselijke enge hike die ik ooit in me leven heb gedaan. En of die veilig was ...tja in ons slakkentempo en voorzichtigheid waarschijnlijk wel. De waterval was heg dan ook zeker waard. Wat was het prachtig en indrukwekkend om te zien!! Na even heerlijk gezwommen te hebben , hebbeen wij onze weg vervolgd terug naar beneden waar we vervolgens om 5 uur in de avond aankwamen . ( we begonnen om half 10 in de ochtend). Moe maar voldaan, en met goed gezelschap erg leuk om te doen.

Ook zijn we een weekend naar Ho geweest, een hotel met zwembad en veel zwembanden wat wij in eerst instantie niet goed begrepen. Totdat wij er achter kwamen dat veel Ghanezen helemaal niet kunnen zwemmen. Wat hebben wij gelachen en daarna natuurlijk ook zwemles aangeboden waarbij we ons erg hebben vermaakt.

Nieuwe uitdaging Donkorkrom

Vanaf aankomende week begin ik mijn nieuwe uitdaging. Werken in Donkorkrom.

Om hier vanuit kpando te komen moet je de voltarivier oversteken. Dat was al een onderneming opzich. Daar gingen we dan bepakt en bezakt met 2 koffers en rugzakken de kano in. (Weliswaar een hele grote). En daar zaten we tussen handelswaar,menssn kippen ,pastoors en kinderen . Op weg naar ons nieuwe huis ( voor 5 weken). De voltarivier is heel erg mooi overal zie je kleine eilandjes liggen. Na een uur varen kwamen we aan. De koffers werden uitgeladen waarop er vervolgens 1 op mijn hoofd werd gezet, ik sputterde wat tegen want lopen met een simpele mand op me hoofd lukte nog niet eens. Maar met twee handen erbij heb ik de koffer toch nog op me hoofd naar de taxi weten te transporteren haha.

Vervolgens gingen we met de taxi 4 koffers en 6 personen inclusief de chauffeur verder het binnenland in. Dat het binnenland is merk je meteen, meer natuur maar ook meer armoede, meer huisjes die van modder of andere natuurlijke producten zijn gemaakt en geen verharde wegen.

Eenmaal aangekomen in Donkorkrom werden we super warm onthaald en mochten we kennis maken met de gezondheidsdirecteur van deze omgeving, super bijzonder en een hele eer!

Inmiddels hebben we veel uitleg gekregen wat we hier gaan en zijn Esmee en ik helemaal enthousiast! We gaan op de motor verschillende communitys in om daar in healthcentres te werken. Ook gaan we bij mensen thuis op bezoek , en mogen we een dag meelopen in het ziekenhuis en als het even mogelijk is ook nog een bevalling meemaken!

Super gaaf hoe ze ons die kans willen bieden en hoe wij aan hun werkgebied worden toevertrouwd.

Ik denk dat ik hier veel kan leren over infectieziektes en zwangerschappen , ziektes die je in Nederland niet meer hebt maar wat hier nog regelmatig voorkomt.

Ik ga met volle zin deze 5 weken tegemoet en zal jullie op de hoogte houden van wat ik zoal zie, doe en meemaak:)

Malaria en bezoek.

Dag lieve volgers!

Eventjes niet van mij laten horen dus daarom wil ik vandaag proberen om een paar blogs erop te zetten.

Vorige week was ik aan het werk in het ziekenhuis toen ik een telefoontje kreeg.

Richard en Diana waren gearriveerd in Kpando en stonden praktisch voor mijn huis. Ik had mijn dienst er net op zitten dus ik nam de tjoektjoek naar de plek waar hun op mij stonden te wachten. En jahoor daar stonden ze , natuurlijk niet te missen!! Super blij dat we elkaar zagen na veel whatsapp contact de afgelopen tijd.

Ik heb ze mijn huis laten zien en ze voorgesteld aan de mensen waarmee ik nou samenleef en daarna zijn we een hotelletje voor ze gaan zoeken wat bij ons om de hoek was.

Die 2 dagen hebben we met elkaar doorgebracht waarop hun vervolgens hun tocht door Ghana konden vervolgen.

1 dag nadat hun gearriveerd waren was ik aan het werk in het ziekenhuis. Ik was vandaag de assistent van de dokter en liep dus alle consulturen met hem mee. Heel erg interessant om te zien. Ik voelde me al een aantal dagen niet top fit toen ik in het ziekenhuis echt beroerd werd . Ik was misselijk,duizelig, hoofdpijn , buikpijn en pijn in me rug. En ik moest ontzettend veel zweten. Vooral de buikpijn was erg naar waarop de dokter besloot mij te onderzoeken. De dokter had na onderzoek het vermoeden dat ik gastritis had maar wilde me ook laten checken op malaria dus ik werd doorgestuurd naar het lab. Zo naief als ik was dacht ik natuurlijk dat overkomt mij niet ik heb medicatie en de kans is heell klein dat ik daadwerkelijk malaria heb.

Fout gedacht. Na 30 minuten kon ik de uitslag komen halen en zag ik aan degene die mij het labformulier terug gaf dat het foute boel was.

En jahoor daar stond het malaria. Aan de ene kant geschokt en bang en aan de andere kant ook nieuwsgierig want nu moest ik zelf de ziekenhuisprocedure doorlopen. Gelukkig waren mijn collegas ontzettend lief voor me en hebben ze er flink vaart achter gezet om mij te behandelen omdat voor mij de risicos groter zijn dan voor de mensen hier die al vanaf jongs af aan met malaria in aanraking zijn gekomen. Zij bouwen zoals ze zelf zeggen een soort resistentie er voor op.

Met mijn pillen ging ik gelukkig naar huis en daar mocht ik verder uitzieken. Na 2 dagen had ik nog steeds buik pijn wat voelde als een blaasontsteking, weer terug naar het ziekenhuis en Jahoor dat kon er ook nog wel bij!

Die week heb ik alleen maar geslapen. Ik werd door me medestudent wakker gemaakt voor het eten en daar ging ik weer.

Gelukkig voel ik me nu stukken beter! En gaat het goed met me. Ik moet binnenkort testen of de malaria volledig weg is. Wel heb ik nog last van vermoeidheid en alle inspanning wat normaal met gemak gaat is voor mij uitputtend, dit kan nog maanden duren maar we komen er wel:)

Onmacht , rouwverwerking , funerals en reanimatie.

Deze week begon voor mij erg heftig.

Ik stond vandaag met een heel naar onderbuikgevoel op. Vandaag moest ik werken in het ziekenhuis en het was mijn beurt om op de kinderafdeling en mannen afdeling te staan. Rond 9 uur deden we een ronde langs alle patienten waarbij ik een meisje van 1 jaar tegenkwam. Het was nog niet bekend wat voor ziekte beeld ze had , maar je zag dat ze een ontzettend snelle oppervlakkige ademhaling had. We waren het erovereens dat er een arts bij moest komen. We waren 5 minuten terug toen de moeder met het levenloze kind aankwam rennen. Sorry voor de gevoelige lezers , maar er kwam bloed uit mond en neus. De verpleegkundige stonden geshockt te kijken en kwamen niet gelijk in actie. Daarop ben ik gelijk gaan reanimeren waardoor de rest ook ging handelen. Na 15 minuten reanimeren en alles uit de kast te hebben getrokken heeft de arts geconstateerd dat het meisje niet meer te redden was en is overleden. Ik was hier zo emotioneel onder dat ik naar buiten ben gelopen en heel hard ben gaan huilen. Ik kon niet geloven dat zo ongelovelijk jong meisje onder mijn handen was gestorven. Ik ben naar haar moeder gelopen en heb haar getroost , gezegd dat ik alles heb gedaan wat ik kon en het me zo erg spijt.. daarna hebben we samen kunnen bidden. Ik hoop dat ik hiermee iets troost heb kunnen meegeven.

De verpleegkundige hier zijn er normaal onder en gaan door waarmee ze bezig waren. Een vrouwelijke verpleegkundige lachte erzelfs om dat ik had gehuild. Toen kon ik mijn woede niet meer inhouden en heb ik gevraagd wat er zo grappig was dat er een kind gestorven was. Hier kon ze geen antwoord op geven. Voor hun is het normaal , voor mij is het een van de ergste dingen die ik heb meegemaakt als verpleegkundige.

Wel merkte ik direct na dit alles dat ik meer verantwoordelijkheid kreeg, ik mocht meer verpleegkundige handelingen uitvoeren en het leek alsof de verpleegkundige mij meer vertrouwde.

Toch vieren ze het hier zo mooi als er iemand is overleden.. dit duurt ongeveer 4 dagen. Iedereen word uitgenodigd, mensen zingen en dansen en maken muziek , iedereen kan afscheid nemen en ze bidden veel. Hier word namelijk het leven gevierd van de personen die zijn overleden ipv het verlies. Iedereen is er voor elkaar , en ze helpen elkaar erdoorheen. Een funeral is het enige moment waarop is toegestaan dat iemand huilt... hier zie je dan ook veel mensen huilen . Ik ben dan ook van mening dat mensen op zulke momenten al hun emoties eruit gooien die ze een periode hebben opgekropt.

Gelukkig heb ik nog een nederlandse verpleegkundige student bij me die mijn emoties wel begrijpt en mij steunt. Ik hoop door deze gebeurtenis op te schrijven ik het een plekje kan geven wat er is gebeurd. Daarnaast zal ik een kaarsje voor het meisje branden en voor haar familie. Ik hoop dat hun de kracht kunnen vinden om dit verschrikkelijke verlies te kunnen verwerken en ik hoop dat het meisje de mooiste ster aan de hemel word.

Cultuurverschillen, wondzorg en onmacht.

Ik heb nu een week lang gewerkt hier.

Zelf heb ik samen met esmee 3 patienten voor de wondzorg waar we 3 keer in de week om 6 uur in de ochtend naar toe gaan.Alle situaties zijn vrij uitzichtloos en mensen weten niet hoe de wonden zijn ontstaan.

Zo heb ik een man leren kennen die al 15 jaar lang een wond heeft, hierdoor is hij zijn werk,vrouw en kinderen kwijtgeraakt en is volledig afhankelijk van ja ...wie eigenlijk? De wond ziet er geinfecteerd uit maar naar mate we vaker komen krijgen we gezonder weefsel te zien. Een groot probleem is dat deze man ondervoed is en geen geld heeft voor eiwitrijke voeding. Eiwitten heb je namelijk nodig voor de heling van de wond. Esmee en ik willen nu wanneer er markt is voeding voor hem kopen en proteindrankjes zelf gaan maken. Het beste zou zijn als hij opgenomen word in het ziekenhuis en een tijd bijgevoed kan worden maar daar is geen geld voor. Daarom proberen we met de middelen die we hebben deze man zorg te geven die hij nodig heeft.

Er is ook een vrouw met een vreselijke wond, haar been is compleet aan het wegrotten en veel huid is dood. Ze is nog maar 42 en kan niet meer dan zitten of liggen. Compleet in een isolement geen leven voor zo jongen vrouw. Ik hoop dat we haar been kunnen redden ik vrees er namelijk voor dat haar been geamputeerd moet worden. De vrouw in kwestie is zo dankbaar, ze blijven maar zeggen thankyou and god bless you. Ik hoop dat de wondzorg zo goed kunnen uitvoeren dat we haar been kunnen redden. Gelukkig kan zij wel kip vis en ei kopen dus ze krijgt in iedergeval iets van eiwitten binnen.

Cultuurverschillen, wondzorg en onmacht.

Ik heb nu een week lang gewerkt hier.

Zelf heb ik samen met esmee 3 patienten voor de wondzorg waar we 3 keer in de week om 6 uur in de ochtend naar toe gaan.Alle situaties zijn vrij uitzichtloos en mensen weten niet hoe de wonden zijn ontstaan.

Zo heb ik een man leren kennen die al 15 jaar lang een wond heeft, hierdoor is hij zijn werk,vrouw en kinderen kwijtgeraakt en is volledig afhankelijk van ja ...wie eigenlijk? De wond ziet er geinfecteerd uit maar naar mate we vaker komen krijgen we gezonder weefsel te zien. Een groot probleem is dat deze man ondervoed is en geen geld heeft voor eiwitrijke voeding. Eiwitten heb je namelijk nodig voor de heling van de wond. Esmee en ik willen nu wanneer er markt is voeding voor hem kopen en proteindrankjes zelf gaan maken. Het beste zou zijn als hij opgenomen word in het ziekenhuis en een tijd bijgevoed kan worden maar daar is geen geld voor. Daarom proberen we met de middelen die we hebben deze man zorg te geven die hij nodig heeft.

Er is ook een vrouw met een vreselijke wond, haar been is compleet aan het wegrotten en veel huid is dood. Ze is nog maar 42 en kan niet meer dan zitten of liggen. Compleet in een isolement geen leven voor zo jongen vrouw. Ik hoop dat we haar been kunnen redden ik vrees er namelijk voor dat haar been geamputeerd moet worden. De vrouw in kwestie is zo dankbaar, ze blijven maar zeggen thankyou and god bless you. Ik hoop dat de wondzorg zo goed kunnen uitvoeren dat we haar been kunnen redden. Gelukkig kan zij wel kip vis en ei kopen dus ze krijgt in iedergeval iets van eiwitten binnen.